Το ευαγγέλιο της Κυριακής με σύντομη ερμηνεία

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

Κεφ.  ζ´ ( 7 )

Στιχ:11 - 16

11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς.

12 ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ.

13 καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε·

14 καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.

15 καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

16 ἔλαβε δὲ φόβος πάντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν, λέγοντες ὅτι Προφήτης μέγας ἠγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι Ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

Σύντομη ερμηνεία

11 Αργότερα, κάποια μέρα, ο Ιησούς πήγαινε σε κάποια πόλη που λεγόταν Ναΐν. Μαζί του βάδιζαν και οι μαθητές του, οι οποίοι ήταν αρκετοί, καθώς και πλήθος λαού πολύ.

12 Μόλις όμως πλησίασε στην πύλη της πόλεως, ιδού, έβγαζαν έξω ένα νεκρό, τον μονάκριβό γιο μιας μητέρας που ήταν χήρα και δεν είχε κανέναν άλλο προστάτη στον κόσμο. Και μαζί μ’ αυτήν ήταν και πολύς λαός απ’ την πόλη που συνόδευε και παρακολουθούσε με μεγάλη συμπόνια την κηδεία.

13 Όταν είδε τη χήρα ο Ιησούς, την σπλαχνίσθηκε, και γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι σε λίγο θα ανέσταινε το γιο της της είπε: Μην κλαις.

14 Τότε πλησίασε κι άγγιξε το φέρετρο. Κι εκείνοι που το σήκωναν στάθηκαν. Και είπε ο Ιησούς: Νέε μου, σε σένα μιλώ. Σήκω.

15  Τότε ο νεκρός ανασηκώθηκε και κάθισε ζωντανός πάνω στο φέρετρο κι άρχισε να μιλάει. Και ο Ιησούς τον παρέδωσε στη μητέρα του.

16 Όλους τους κυρίευσε φόβος, διότι αισθάνονταν την παρουσία θείας δυνάμεως μέσα στην αμαρτωλότητα και αναξιότητά τους. Και δόξαζαν τον Θεό και έλεγαν ότι μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας και ότι ο Θεός επισκέφθηκε το λαό του για να τον προστατεύσει.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

(Λουκ. ζ´ 11-16)


Τω καιρώ εκείνω, επορεύετο ο ᾿Ιησούς εις πόλιν καλουμένην Ναίν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ῾Ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. Καί ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ᾿ αυτή και είπεν αυτή·
Μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. Καί ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. ῎
Ελαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.


Απόδοση στη νεοελληνική:

Εκείνο τον καιρό, πήγε ο ᾿Ιησούς σε μια πόλη που λεγόταν Ναίν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν στην πύλη της πόλης, έβγαζαν έναν νεκρό, τον μονάκριβο γιό μιάς μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. ῞Οταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε· «Μην κλαίς».
῎Επειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε· «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκω-θείς». ῾Ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλάει.
῾Ο ᾿Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. ῞Ολους τους κυρίεψε δέος και δόξαζαν τον Θεό· «Μεγάλος προφήτης», έλεγαν, «εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και· «῾Ο Θεός ήρθε να σώσει τον λαό του!».


http://ieramoninikisianis.blogspot.gr/2013/10/6.html

Έχω βιώσει δύο φορές το θαύμα

Για την πίστη της στον Χριστό και το θαύμα που έχει βιώσει όχι μία, αλλά δύο φορές μίλησε στο περιοδικό «ΕΓΩ WEEKLY» η Ραλλία Χρηστίδου.

«Έχω βιώσει το θαύμα μέσα από ανθρώπους που έχουν βρεθεί στη ζωή μου, με έχουν αγαπήσει και τους έχω αγαπήσει, μέσα από διάφορα περιστατικά τα οποία δεν θεωρώ τυχαία. Έχω σωθεί δύο φορές από τροχαία ατυχήματα», είπε η τραγουδίστρια και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια αυτό που έζησε.

«Το πρώτο σοβαρό τροχαίο συνέβη το 2005. Ήταν θυμάμαι Μεγάλο Σάββατο. Στο συνεργείο έκαναν ένα πολύ σοβαρό λάθος και μου έβαλαν λάστιχα χιονιού. Αυτά, όταν ξεπεράσεις την ταχύτητα των 90 χιλιομέτρων υπερθερμαίνονται και σκάνε. Ήμουν επί της Αττικής Οδού και έτρεχα προσπαθώντας να προλάβω την Ανάσταση. Κάποια στιγμή έσκασε το πίσω λάστιχο. Το αυτοκίνητο όσο και αν μείωνα την ταχύτητα, έκανε απότομες επικίνδυνες στροφές. Στην τρίτη πια, έκλεισα τα μάτια μου και είπα αυτό ήταν. Στο ραδιόφωνο άκουγα το La vie en rose. Ενώ το αμάξι πήγαινε με τόση φόρα, χτύπησε στο κράσπεδο γυρισμένο ανάποδα. Άνοιξα τα μάτια μου, έβγαλα τη ζώνη και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάθει τίποτα. Βγήκα σοκαρισμένη, κάνοντας τον σταυρό μου. Πίστευα ότι πεθαίνω. Πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου σε λίγα δευτερόλεπτα», είπε.

Real.gr

Τι διαφθείρει την μετάνοια

Ο γεωργός , εάν μετά την σπορά δεν περιμένη τον θερισμό, ποτέ  δεν θα θερίση. Διότι ποιος θα προτιμούσε να κοπιάζη μάταια, εάν δεν ελπίζη , ότι θα κερδίση αγαθά από τους κόπους του; Έτσι λοιπόν και εκείνος που σπείρει λόγους και δάκρυα και εξομολόγησι, ένα δεν το κάνη  αυτό με καλή ελπίδα, δεν θα μπορέση να απομακρυνθή ούτε από του να αμαρτάνη, διότι θα κατέχεται ακόμη από το κακό της απογνώσεως , Αλλ’ όπως ο γεωργός εκείνος που έχει απελπισθή για την συγκομιδή των καρπών του, δεν θα εμποδίση τίποτε από όσα βλάπτουν την σπορά, έτσι και ο άνθρωπος που σπείρει την εξομολόγησι με δάκρυα χωρίς να περιμένη από αυτήν κανένα κέρδος, δεν θα μπορέση να ματαιώση των καταστρεπτική δύναμι εκείνων που καταστρέφουν την μετάνοια. Διαφθείρει δε  την μετάνοια το να πέση κανείς πάλι στα ίδια αμαρτήματα. Διότι λέγει∙ «Όταν ένας οικοδομή και άλλος γκρεμίζη, τι κέρδισαν πλέον εκτός από κόπο; Όταν κανείς καθαρίζεται από νεκρό και πάλι τον αγγίζη, τι ωφελήθηκε από το λουτρό του;» ( Σειρ. 43, 23-25 ). Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο που απέχει μεν από τις αμαρτίες του προς στιγμήν και έπειτα κάνει πάλιν τα ίδια∙ ποιος θα ακούση την προσευχή του; Και πάλι∙ «Όταν επιστρέψη κανείς από την αρετή στην αμαρτία, ο Κύριος θα του ετοιμάση ρομφαία» ( Σοφ. Σειρ. 26, 28 ) . Και ∙ «Όπως ο σκύλος , όταν επιστρέψη στον εμετό του και γίνη μισητός, τέτοιος είναι ο ανόητος , που επιστρέφει στην αμαρτία του» ( Παρ. 26, 11 )

Μη δημοσιεύης την αμαρτία σου με σκοπό μόνον να κατηγορήσης τον εαυτό σου, αλλά και με σκοπό να δικαιωθής με τον τρόπο της μετανοίας. Διότι έτσι θα μπορέσης να παρακινήσης την εξομολογούμενη ψυχή σου να αλλάξη τρόπο ζωής και να μην περιπέση πλέον στα ίδια σφάλματα. Το να καταδικάζη κανείς με δριμύτητα τον εαυτό του και να τον αποκαλή αμαρτωλό, είναι συνηθισμένο θα λέγαμε και στους απίστους. Διότι πολλοί από τους ανθρώπους του θεάτρου… ταλανίζουν τον εαυτό τους , αλλά χωρίς τον σκοπό που πρέπει.

(Προς Θεόδωρον Μοναχόν εκπεσόντα, ΕΠΕ 28, 852.

PG 47, 306 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Η εικόνα της αδικίας

Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπη κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, κη καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού. Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν που την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό. Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια του Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών που είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς η κακία.

Η αδικία είναι πράξη ψυχής που δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό. Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική, ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της. Η αδικία κρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς που αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς που δικαιούνται να το λάβουν.

Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό. Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί τον ορφανό και δεν λυπάται την χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της. Η τυραννία της είναι σκληρή ∙ όπου δεν επικρατεί , κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος.

Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του. Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς που την αντικρύζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανισθεί , απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία. Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική.

Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας που αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους.

Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Γ΄ΕΚΔΟΣΗ

Απόδοση στη Νέα Ελληνική:

Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:

Γιώργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Αθήνα 2011

Η πρωινή προσευχή πρέπει να προηγήται της εργασίας

Να έρχεσθε εδώ με μεγάλη προθυμία και να αναπέμπετε στο Θεό των όλων τις πρωινές σας προσευχές και εξομολογήσεις , να Τον ευχαριστήτε για τα αγαθά  που σας έχει χαρίσει και να Τον παρακαλήτε να λάβετε μεγάλη βοήθεια για να μπορέσετε κατόπιν να τα διατηρήστε, και έτσι μετά την αναχώρησί σας από εδώ να αρχίζετε ο καθένας  την εργασία σας με κάθε ευλάβεια. Ο ένας ας πηγαίνη στην χειρωνακτική εργασία, ο άλλος στη στρατιωτική του υπηρεσία και ο άλλος στις πολιτικές του ασχολίες∙ ο καθένας με φόβο και αγωνία να αρχίζη την εργασία του και έτσι ας διανύη τον καιρό της ημέρας, σαν να οφείλη το εσπέρας να έρθη πάλι εδώ και να αποδώση λόγο στον Κύριο και να ζητήση συγνώμη για τα πταίσματά του. Διότι δεν είναι δυνατόν, και αν ακόμη πάρουμε αμέτρητα ασφαλιστικά μέτρα, να μην πέσουμε σε πολλά και διάφορα σφάλματα∙ ή θα κάνουμε απρεπείς σκέψεις στο νου μας, ή θα δούμε απρεπή θεάματα ή θα ξοδέψουμε τον καιρό μας άσκοπα και στα χαμένα και χωρίς καμμιά ωφέλεια.

Και γι’ αυτό πρέπει κάθε εσπέρα να ζητάμε συγγνώμη για όλα αυτά από τον Κύριο, να καταφεύγουμε στην φιλανθρωπία του Θεού και να Τον παρακαλούμε. Και αφού περάσουμε τη νύκτα με πολλή προσοχή , πάλι έτσι το πρωί να καταφεύγουμε σε εξομολόγησι, ώστε ρυθμίζοντας ο καθένας μας τη ζωή του με τον τρόπο αυτόν, να μπορέσουμε να περάσουμε ακίνδυνα το πέλαγος της παρούσας ζωής και ν’ αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Κυρίου. Και όταν μας καλή η ώρα της συνάξεως , να προτιμούμε από όλα τα άλλα τα πνευματικά και την εδώ σύναξί μας, για να τακτοποιήσουμε με ασφάλεια τα όσα έχουμε αποκτήσει.

( Κατήχησις Η΄, ΕΠΕ 30, 510-512 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Ό φυσικός φόβος είναι φρένο

- Γέροντα, φοβάµαι πολύ καί σκέφτοµαι σέ µιά δύσκολη περίσταση τί θάκάνω. Πού οφείλεται ό φόβος;

- Μπορεί κανείς καί άπό µικρός νά έχη πάθει κάτι καί γι' αυτό νά φοβάται.Πολλές φορές µπορεί νά είναι καί φυσικός ό φόβος, αλλά µπορεί νά εΐναι καίάπό έλλειψη πίστεως, άπό έλλειψη εµπιστοσύνης στον Θεό. Ό φόβος όµως είναικαί φρένο, γιατί βοηθάει νά καταφυγή ό άνθρωπος στον Θεό. Φοβάται ό άνθρωπος καί ζητάει άπό κάπου να πιασθή και αναγκάζεται νά πιασθή άπό τον Θεό. Βλέπεις, στα θερµά µέρη πού είναι άγριοι άνθρωποι, εκεί υπάρχουν τά άγρια ζώα, τά µεγάλα θηρία, οί βόες κ.λπ., γιά νά αναγκασθούν οί άνθρωποι νά ζητήσουν βοήθεια άπό τον Θεό, νά καταφύγουν στον Θεό, και νά βρουν τον προσανατολισµό τους. Αλλιώς, τί µπορούσε νά τους φρενάρη αυτούς τους ανθρώπους; 

 

Όλα όσα έχει κάνει ό Θεός έχουν κάποιο νόηµα.

- Αυτοί πού δέν γνωρίζουν τόν αληθινό Θεό και άπό φόβο ζητούν βοήθεια,δέχονται βοήθεια;

- Κοίταξε, σηκώνουν το κεφάλι τους προς τά πάνω, και αυτό κάτι είναι. Και γιά τά µικρά παιδιά είναι φρένο ό φόβος. Μερικά παιδιά, αν δέν τά φοβερίσης και λίγο, δέν ακούν κανέναν, ούτε την µάνα ούτε τόν πατέρα. Και εµένα, όταν ήµουν µικρός, µού έλεγαν «ό µπούµπουλος». Ό µικρός στην ηλικία είναι φυσικό νά φοβάται. 'Αλλά όσο µεγαλώνει το παιδάκι, ωριµάζει το µυαλό και υποχωρεί ό φόβος. Ό φυσικός φόβος βοηθάει µόνο στην παιδική ηλικία. Όταν µεγαλώση ό άνθρωπος και φοβάται άπό το τίποτε, τότε είναι νά τόν λυπάσαι! Έρχονται πνευµατικοί άνθρωποι στο Καλύβι και µού λένε «νά, πέθανε κάποιος δίπλα µας και άπό τότε φοβόµαστε συνέχεια», και µε παρακαλούν νά κάνω προσευχή νά τους φύγη ό φόβος. «Έδώ άλλοι προσπαθούν νά έχουν µνήµη θανάτου, τους λέω, και εσύ, πέθανε ό άλλος δίπλα σου, και θέλεις νά δίωξης τόν φόβο!».Φυσικός φόβος υπάρχει λίγο παραπάνω και στις γυναίκες. Λίγες είναι οί γυναίκες πού δέν φοβούνται. Γέροντας Παΐσιος

συν - οδοιπορία: Ενορία εν δράσει... «Διάλογοι με επίκεντρο την κρί...

συν - οδοιπορία: Ενορία εν δράσει... «Διάλογοι με επίκεντρο την κρί...

Γιατί δεν τιμωρούμαστε τώρα

Αλλά τώρα δεν παθαίνουμε κανένα κακό και γι’ αυτό πρέπει να φοβόμαστε πολύ περισσότερο. Διότι δεν διατηρούμαστε , για να μη τιμωρηθούμε, αλλά για να τιμωρηθούμε χειρότερα, εάν δεν θελήσουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Διότι εκείνοι μεν δεν γνώρισαν την γέεννα του πυρός και παρεδίδονταν στις εδώ τιμωρίες, εμείς όμως όσες αμαρτίες και αν διαπράξουμε και αν ακόμη δεν πάθουμε κανένα κακό στην παρούσα ζωή, θα υποστούμε τα πάντα στο μέλλον. Διότι πως θα μπορούσε να είναι σωστό, εκείνοι μεν που βρίσκονταν σε νηπιωδέστερη κατάστασι να έχουν τιμωρηθή με αυτόν τον τρόπο, ενώ εμείς, που διδαχθήκαμε τελειότερη διδασκαλία και έχουμε διαπράξει αμαρτήματα πολύ χειρότερα από εκείνους, να διαφύγουμε τις τιμωρίες;

Θέλετε να ακούστε τις υπόλοιπες συμφορές, όσες έπαθαν στην Παλαιστίνη από τους Βαβυλώνιους και Ασσύριους και από τους Μακεδόνες; Όσες πείνες και ασθένειες και πολέμους και αιχμαλωσίες υπέστησαν στην εποχή του Τίτου και του Βεσπασιανού; Αναγνώστε το βιβλίο του Ιωσήπου, που αναφέρεται στην άλωσι των Ιεροσολύμων και θα πληροφορηθήτε την πικρή εκείνη τραγωδία. Διότι μεταξύ των άλλων δεινών περιέπεσαν σε τόση μεγάλη πείνα, ώστε έφθασαν στο σημείο να τρώνε τις ζώνες τους και τα υποδήματά τους και τα αηδέστερα από αυτά. Διότι η ανάγκη τα έφερε όλα στα δόντια τους, όπως κάπου λέει στο βιβλίο του ο προαναφερθείς συγγραφέας. Και δεν αρκέσθηκαν μόνο σε αυτά, αλλά και δοκίμασαν και την γεύσι των ιδίων των παιδιών τους.

Πώς λοιπόν, ενώ εκείνοι υπέστησαν τόσες τιμωρίες , εμείς που διαπράττουμε χειρότερες αμαρτίες θα αποφύγουμε τις τιμωρίες; Εάν λοιπόν εκείνοι τιμωρήθηκαν τότε, γιατί εμείς δεν τιμωρούμαστε τώρα; Δεν είναι φανερό και στον τυφλό ακόμη, ότι αυτό συμβαίνει επειδή επιφυλάσσεται για εμάς η τιμωρία της μελλούσης ζωής, όπως πολλές φορές σας είπα;

Πρέπει λοιπόν να σκεπτώμαστε μαζί με τα άλλα και αυτά, που συμβαίνουν στην παρούσα ζωή και δεν θα απιστήσουμε τότε για την γέεννα του πυρός. Διότι, εάν ο Θεός είναι δίκαιος και αμερόληπτος όπως και είναι, για ποιόν λόγο άλλοι μεν τιμωρούνται εδώ για φόνους, ενώ άλλοι όχι; Άλλοι μεν από τους μοιχούς τιμωρούνται και άλλοι πεθαίνουν ατιμώρητοι; Πόσοι τυμβωρύχοι διέφυγαν την τιμωρία; Πόσοι πλεονέκτες; Πόσοι άρπαγες; Αν λοιπόν δεν υπάρχη τιμωρία, πού θα τιμωρηθούν αυτοί;

Άραγε πείθουμε τους αντιλέγοντες , ότι δεν είναι μύθος ο λόγος γι’ αυτήν; Είναι τόσο αληθινός ο λόγος μας, διότι όχι μόνον εμείς , αλλά και ποιητές και φιλόσοφοι και συγγραφείς φιλοσόφησαν για την μέλλουσα ανταπόδοσι, και έχουν πει, ότι θα τιμωρηθούν στον Άδη οι πονηροί. Μολονότι όμως δεν μπόρεσαν να τα πουν αυτά με λεπτομέρεια, όπως ακριβώς έχουν, καθόσον παρακινήθηκαν στις σκέψεις τους αυτές από τους συλλογισμούς τους και από τα όσα άκουσαν από εμάς, όμως σχημάτισαν κάποια εικόνα της μελλούσης κρίσεως. Μερικοί μάλιστα χαρακτηρίζουν τις τιμωρίες εκείνες ως θρήνους και ποταμούς όμοιους με πύρινες φλόγες και Στυγός ύδωρ, και Τάρταρο που απέχει τόσο από τη γη, όσο αυτή από τον ουρανό και αναφέρουν πολλούς άλλους τρόπους τιμωρίας∙ και πάλι μιλούν για Ηλύσιο Πεδίο και για νήσουν μακαρίων και λιβάδια  με ωραία άνθη και με πολλή ευωδία και για λεπτή αύρα και για ομίλους που ζουν εκεί και που είναι ντυμένοι με λευκή στολή και ψάλλουν κάποιους ύμνους και ότι οπωσδήποτε  υπάρχει και για τους αγαθούς και για τους πονηρούς ανταπόδοσις των πράξεων μετά την έξοδο από την ζωή αυτή.

Ας μη απιστούμε λοιπόν για την γέεννα του πυρός, για να μην πέσουμε μέσα σε αυτή∙ 

Διότι αυτός  που απιστεί, γίνεται οκνηρότερος ∙ ενώ αυτός που είναι ράθυμος οπωσδήποτε θα πάει σε αυτήν∙ αλλά και να πιστεύουμε χωρίς καμιά αμφιβολία και να συζητούμε συνέχεια γι’ αυτήν και έτσι δεν θα αμαρτάνουμε εύκολα. Διότι η μνημόνευσι των λόγων αυτών θα μπορέση , σαν κάποιο πικρό φάρμακο, να καθαρίση κάθε κακία και να παραμείνη για πάντα μέσα στην ψυχή μας.

Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν το φάρμακο αυτό, ώστε, αφού καθαρισθούμε καλά, να αξιωθούμε να δούμε τον Θεό , όσο είναι δυνατό να τον ιδούν οι άνθρωποι και να απολαύσουμε των μελλόντων αγαθών με την χάρι και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού . Σε αυτόν ανήκει η δόξα εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Περί τελείας αγάπης, ΕΠΕ 31 , 366- 374,

PG 56, 287-290 ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ

Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου

Αγιορείτου

ΕΚΔΟΣΙΣ

ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»

ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013

ΕΥΧΗ , ΝΗΨΙΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ (συνέχεια)

… Ωστόσο, είναι πολλοί εκείνοι που αναρωτιούνται κατά πόσο είναι δυνατόν, με τις σημερινές συνθήκες, να τηρηθή και να εφαρμοσθή η αγιογραφική εντολή του «αδιαλλείπτως προσεύχεσθε» μέσα στον κόσμο.

Όμως ,τίποτε δεν μας εμποδίζει μέσα στην ησυχία της νύχτας, μόνοι μας, να αρχίσουμε μια αυστηρή αυτοεξέτασι των έργων, των λόγων και των σκέψεών μας (συγκαταθέσεις λογισμών) και συνειδητοποιώντας την αμαρτωλότητά μας να θυμηθούμε τον θάνατο, την κόλασι και την Κρίσι. Και τότε να στενάξουμε, να πενθήσουμε, να συντριβούμε, να ταπεινωθούμε, και να κλαύσουμε, ζητώντας επίμονα το έλεος του Θεού, άλλος δέκα λεπτά, άλλος είκοσι, άλλος μία ώρα, άλλος όσο περισσότερο μπορεί. Και τότε «γνώσομεν ησυχίας ωφέλειαν» και την αξίαν της αγίας και Νοεράς Προσευχής και πνευματικής αυτής εργασίας!

Επί πλέον, αυτό το έργο θα είναι και μια τροφοδοσία της πνευματικής –ας πούμε- «μπαταρίας» της νήψεως σε ολόκληρη την ύπαρξί μας που το θεοφόρο ρεύμα της θα τονώσει όλες τις ηθικές δυνάμεις της ψυχής έναντι στον αγώνα της κάθε ημέρας , των νοητών εχθρών, της σαρκός, του κόσμου και του διαβόλου. Και συγχρόνως, μαζί με τα δάκρυα της μετανοίας, θα είναι κι ένα πλύσιμο, άμα και καθάρισμα όλων εκείνων των λεκέδων, που δημιούργησε η αμαρτία στον χιτώνα της ψυχής μας∙ θα είναι μια αναζωπύρωσις της σπίθας του παναγίου πνεύματος της θείας εκείνης φλόγας, που θα γίνη «πυρ καταναλίσκον», για να πετύχουμε το καυτηρίασμα των πολυκέφαλων θηρίων των παθών και των αδυναμιών μας, της κακής κλίσεως και ροπής , που έχουμε μέσα μας∙ θα είναι ακόμα ένα άνοιγμα του νου, ένας φωτισμός για την γνώσι των θείων πραγμάτων∙ θα είναι τέλος και μια σταθερή ανάβασις στην νοητή κλίμακα των αρετών, που ξαναφέρνουν πίσω τον Άσωτο και χαμένο γυιό στον σπλαγχνικό Πατέρα.

Και τότε Εκείνος με πολλή αγάπη και στοργή θα του βάλει δακτύλιον στην χείρα, σανδάλιο στους πόδας και στέφανον επί της κεφαλής, ενώ συγχρόνως θα τον ντύση και με την θεοϋφαντο στολή της ταπεινώσεως . Και αυτό δεν γίνεται, αν δεν περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας στο περιβάλλον που ζούμε, με την νήψι, την προσοχή και την Νοερά προσευχή.

Να λοιπόν, τί μπορεί να προσφέρη σ’ εμάς, που βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, η εργασία της Νοεράς προσευχής κατά τη διάρκεια της Νυκτός. Έτσι θα μπορούμε να πούμε, σαν τον όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό στον κάθε λογισμό που θα μας έρχεται, τα εξής: «Δεν ξεύρω, λογισμέ, ποιός είσαι. Ο Θεός μόνο το γνωρίζει. Πάντως είτε καλός είτε κακός , εγώ στα παντοδύναμα Χέρια Του επέρριψα και επιρρίπτω τελείως τον εαυτό μου και «Αυτώ μέλει περί εμού». Διότι όπως από το μηδέν, από την ανυπαρξία, με έκανε άνθρωπο με λογική ψυχή, θέλει να με σώση, «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι». Και επειδή αυτό εξαρτάται κατά ένα μέρος και από την δική μας θέλησι, προαίρεσι και αγώνα, στο ασθενές θέλημά μας  έρχεται αρωγός το παντοδύναμο θέλημα του Αγίου Θεού, που έσκυψε ως Θεός Άναρχος και έγινε άνθρωπος , Θεάνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να σηκώση το πεσμένο πλάσμα Του.

Και όπως τότε, έτσι και τώρα κατά το «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου», ανίσταται οι παραλελυμένοι εκ των παθών πόδες ημών, και πλέον διαθέτουμε την προαίρεσι, τον χρόνο, την νήψι, την αδιάλειπτη προσευχή, την προσοχή, ώστε να μην ξαναπέσουμε στην αμαρτία και ξαναβρεθούμε «βόσκοντες χοίρους και εσθίοντες από τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας»…

(συνεχίζεται)

Πηγή: Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Ή χάρις τού Θεού είναι ακριβό πράγμα.

Οι άνθρωποι πού θυσιάζουν τά πάντα πόσο χαριτωμένοι είναι! Ούτε προβλήμα­τα έχουν και Λάμπει τό πρόσωπο τους γιατί έχουν την θεϊκή χαρά συνέχεια».

«Όλη ή βάση τής πνευματικής ζωής είναι νά σκέφτεται τόν άλλον και τόν εαυτό του νά τόν βάζη τελευταίο, νά μήν τόν ύπολογίζη. Όταν έρθουμε στην θέση τού άλλου και τόν καταλάβουμε, τότε συγγενεύουμε μέ τόν Χριστό».

«Ή χάρις τού Θεού είναι ακριβό πράγμα. Γιά νάρθη νά κατοίκηση μέσα στον άνθρωπο, πρέπει νά βρή τόν άνθρωπο νά σύμφωνη κατά Πνεύμα μέ τόν θεό καίό άνθρωπος νά εξάσκηση (εξάντληση) όλο τό ανθρώπινο. Ενώ έμεΐς θέλομε νά έλθη ή θεία χάρις γιά νά μάς άπαλλάξη άπό τις αδυναμίες, χωρίς αγώνα. Γιά νά κατοίκηση στον άνθρωπο τό Άγιο Πνεύμα χρειάζεται πολύ αυταπάρνη­ση, πολύ φιλότιμο, ταπείνωση, αρχοντιά, θυσία. Ή πνευματική ζωή δέν είναι απόλαυση. Ό Χριστός έχει τοποθετήσει τήν μπρίζα, άλλα τά δικά μας καλώδια είναι σκουριασμένα και δέν δέχονται τήν θεία χάρι. Νά ξεσκουριάσουμε τά κα­λώδια, ν' αγωνιστούμε νά γνωρίσουμε τόν εαυτό μας, νά κόψουμε τά πάθη μας, νά αποκτήσουμε τις αρετές και έτσι θά μάς έπισκεφθή ή χάρις τού Θεού». Αύτφ ή δόξα και τό κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.

Γέροντας Παίσιος

Το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Πρώτα πιστεύουμε στον Θεό και ύστερα αγαπάμε τόν Θεό και την εικόνα του, τόν άνθρωπο. Ή πίστη αυξάνει με την προσευχή. «Πρόσθες ήμΐν πίστιν».
«Όπως έχω καταλάβει, όλο τό κακό προέρχεται άπό την απιστία. Όταν ό άνθρωπος δέν πιστεύη στον Θεό, θέλει νά γλεντήση την ζωή του. Γι' αυτό και επιδίδεται σέ κάθε είδους αμαρτία».
«Ό άνθρωπος πρέπει νά συλλαβή τό βαθύτερο νόημα τής ζωής, ότι αυτή ή ζωή είναι νά ετοιμαστούμε γιά τήν άλλη. Από κει καί πέρα, όπως ένας πού ταξιδεύει νά πάη κάπου χρειάζεται έναν οδηγό, έτσι καί γιά τό ουράνιο ταξίδι, πρέπει νά βρή έναν οδηγό (Πνευματικό). Μετά, νά τόν βάλη σέ ένα πρόγραμμα, λίγη μελέτη, λίγη προσευχή, νά άποφεύγη τίς αφορμές τής αμαρτίας, καί τό κοσμικό φρόνημα πού είναι τό χειρότερο άπ' όλα. Οπότε έτσι ή καρδιά του θά είναι στον Χριστό».
«Πρέπει νά αγωνιστούμε μέ φιλότιμο νά σωθούμε, γιά νά μή λυπήσουμε τόν Χριστό. Θά μάς πει ό Χριστός: «Παιδί μου έγώ έκανα τόσα γιά νά σέ σώσω. Έχυσα τό αίμα μου καί ύπέμεινα τόσα πάθη, έσύ τί έκανες γιά νά σωθής»;
«Ό κάθε άνθρωπος πρέπει νά βρή καί νά άγιάση τήν κλίση του. Ό προκομμένος άνθρωπος, όπου καί νά βρεθή, είτε στον γάμο, είτε στον μοναχισμό, θά είναι επιτυχημένος».
«Νά προτιμούμε τίς θλίψεις καί νά τίς δεχώμαστε καλύτερα άπό τίς χαρές. Τό πικρό φάρμακο πολλές φορές είναι καλύτερο άπό τό γλυκό, διότι θεραπεύει. Ή πραγματική χαρά γεννιέται άπό τόν πόνο».
«Εκείνο πού εμποδίζει τόν άνθρωπο στην προκοπή του στά πνευματικά είναι ότι δέν δουλεύει τό μυαλό του σέ ό,τι τόν ωφελεί πνευματικά άλλα σέ άλλα πράγματα».
«Πρέπει νά μπή μέσα μας ό πόνος γιά τήν σύγχρονη κατάσταση γιά νά μπορέσουμε νά κάνουμε καρδιακή προσευχή».
«Σήμερα ήρθε ή εποχή νά διαχωρισθούν τά πρόβατα άπό τά ερίφια, οί πιστοί άπό τους απίστους. Αργότερα θά 'ρθεΐ καιρός πού θά δώσουμε εξετάσεις, θά υποστούμε καί διωγμούς γιά τήν πίστη μας, καί τότε θά φανεί τό μπακίρι άπό τό χρυσό».
«Όταν κάποιος στενοχωρήται γιατί υποφέρει γιά τους άλλους, πονά τους άλλους, κάνει τά δικά τους προβλήματα δικά του, τότε αυτός έχει μισθό μάρτυρος.


Γέρων  Παΐσιος ό  Αγιορείτης